Studio Without Master [Pracownia bez Mistrza] powstało jako inicjatywa studencka skupiona na edukacji artystycznej z naciskiem na struktury niehierarchiczne i podejmowanie decyzji w oparciu o konsensus. Odrzuciliśmy indywidualizm jako podstawowy sposób organizacji. Studio Without Master próbowało zbadać potencjał aktywizacyjny studentów sztuki i zreartykułować polityczną przestrzeń akademii artystycznych. Rzuciliśmy wyzwanie instytucjom sztuki i zaangażowaliśmy się w myśli radykalnej pedagogiki. Nasza struktura zmieniła się po zakończeniu studiów, kiedy ukonstytuowaliśmy się jako mniejsza grupa kilku absolwentów różnych kierunków artystycznych. Spotykaliśmy się, aby dzielić się specyficzną wiedzą każdego z nas oraz odkrywać i problematyzować możliwe metody jej odbioru i produkcji. Za jedną z najbardziej wpływowych wiedzy do praktykowania i dzielenia się nią uznaliśmy selfcare.
Dotychczasowi członkowie (nie wymieniamy członków założycieli, ponieważ nie jest ważne, kto był pierwszy): Lucie Rosenfeldová, Barbora Švehláková, Jiří Žák, Matěj Pavlík, Kateřina Konvalinová, David Přílučík, Martina Smutná, Anna Remešová, Max Máslo, Vojtěch Märc, Marie Lukáčová, Marie Tučková, Tomáš Kajánek, Jana Baierová, Ondřej Doskočil, Klára Švandová, Terezie Klasová, Eva Rybářová, Vojtěch Novák, Eva Jašková, Lucie Patáková, Martina Kocmanová, Lucie Fryčová, Susanne Kass, Markéta Jonášová i wielu gości lub osób, które przebywały z nami tylko przez krótką chwilę.
Wideo przedstawia wystąpienie kolektywu Studio Without Master podczas zorganizowanej przez niego we współpracy z Akademią Sztuk Pięknych w Pradze konferencji Co możemy zrobić? na temat edukacji artystycznej. Celem konferencji było rozpoznanie strukturalnych problemów instytucji edukacji artystycznej i poszukiwanie możliwości wspólnego działania, które przeciwdziałałoby obecnej sytuacji w instytucjach edukacyjnych.
Akademia Sztuk Pięknych w Pradze jest wysoce selektywną instytucją edukacyjną, uznającą swoje historyczne dziedzictwo i prestiż. Jej ekskluzywność jest utrzymywana również poprzez niską liczbę przyjmowanych kandydatów. “Tylko ci, którzy wykazują talent do multidyscyplinarnej praktyki artystycznej, otrzymują miejsca na Akademii" (z informacji prasowej z okazji 215-lecia AVU). Talent, który jest głównym kryterium przyjęcia do akademii artystycznej, przedstawiany jest jako wartość uniwersalna, wrodzona, która przysługuje każdemu bez względu na ograniczenia fizyczne, etniczne, społeczne czy inne. Czy jednak mamy pewność, że jesteśmy członkami Akademii ze względu na nasz talent i pracowitość? Na ile otwartość na różnorodność jest realnym problemem w środowisku akademickim? Ściany szkół artystycznych pokryte są obrazami i posągami triumfu i heroizmu. Jednak te pozornie heroiczne narracje niosą ze sobą także doświadczenie tych, którzy przegrali lub zostali pominięci. Kto jeszcze może znaleźć się wewnątrz, na granicy lub poza narracją? Uważamy, że znaczenie pracy artystycznej jest zubażane przez narrację sukcesu priorytezowaną przez instytucje edukacyjne.